Ostatni przejazd autostradą – póki jeszcze bezpłatna – i odbicie na południe w kierunku na Nysę. Miasto przejechaliśmy szybko, chociaż chcieliśmy rzucić okiem na twierdzę to jakoś się nam do oczu nie rzuciła. Spróbujemy kiedyś jeszcze raz, może przy okazji obejrzymy całe miasto.
W Kotlinie pierwszym punktem trasy był Złoty Stok z jego kopalnią złota. W. już kiedyś tam był i uznał, że Erynia powinna zejść pod ziemię… i zeszła. Podziemia przez te parę lat (od ostatniego W. tam pobytu) bardzo się zmieniły. Oprócz rozbudowy bazy turystycznej zmienił się również na lepsze sposób oprowadzania – z humorem i swadą, aż miło było spędzać czas w ciemnych (czasami) korytarzach. Po wyjechaniu z kopalni złota postanowiliśmy wypróbować restaurację. Z wielką radością stwierdziliśmy, że warta ona była tej próby. Kucharz używa smalcu i klarowanego masła, w efekcie W. piał z zachwytu nad każdym daniem! Obsługa też stanęła na wysokosci zadania i dorównała poziomem kucharzowi. Z ciekawostek Złotego Stoku należy jeszcze wymienić najdłuższe i najwyższe tyrolki w Parku Linowym (może kiedyś) i całkiem zgrabnie odnowiony rynek.
 
Kontynuacją znęcania się W. nad Erynią, po porannym wstawaniu i ustąpieniu jej miejsca za kierownicą w drodze do Złotego Stoku, było „zmuszenie” jej do jazdy drogą wśród lasów, pełną zakrętów do Lądku Zdroju. Ona to lubi! (serpentyny).
 
Lądek Zdrój kojarzył się dotychczas Erynii ze słynnym cytatem z „Misia”, a przecież jest to piękne, acz nadgryzione zębem czasu uzdrowisko z ciekawą architekturą. „Zdrój Wojciech” jest pięknie odrestaurowany, aż chciałoby się tam kurować. Z otwartych źródeł w parku zdrojowym można się napić wód wszelakich – w tym siarkowodorowych.
 

 
Zaczęło się robić późno więc nadszedł czas na powrót. Postanowiliśmy przejechać przez Kłodzko – niestety zamknięte już były trasy podziemne: miejska i w twierdzy. Przeszliśmy więc przez miasto. Erynia ze zdziwieniem obejrzała Wilka, który napił się wody i zażądała kolejnego przyjazdu, o wcześniejszej porze, by móc Kłodzko dokładniej zwiedzić.

 
 
 
Na zakończenie trasy W. zawlókł Erynię do zameczku w Szczytnej gdzie spędził pierwsze 10 miesięcy życia. To jest czarowne miejsce, Karol Leopold von Hochberg wiedział co robi wybierając to miejsce na swą siedzibę.