Opowieść z wakacji rozpoczniemy od miejscowości w której mieszkaliśmy – Sliemy. Miasto, podobnie jak większość maltańskich kurortów, była niegdyś senną rybacką wioską (acz z długą historią), a nazwa pochodzi od maltańskiego słowa „sliem” znaczącego (o ironio!) pokój. Pokój jak pokój, ale o spokój raczej tam trudno, zwłaszcza przy promenadzie. Restauracje gonią hotele, a do tego dochodzą naganiacze zapraszający na wycieczki autokarami czy statkami, uff…
Zabudowa przeważnie nowoczesna, czasem na bazie starych kamienic, co dawało hm, „ciekawe” efekty wizualne o wątpliwych walorach estetycznych. De gustibus, etc. Przy tym zauważyliśmy bardzo wiele pustych domów w ruinie i/lub na sprzedaż. Za to spacery w głąb miasta były miłym wytchnieniem dla uszu i oczu. Erynia wprost zakochała się w cichych, krętych uliczkach i w kolorowych wykuszo-balkonach przy kamienicach! (niby balkon, a zabudowany, niby wykusz, a zazwyczaj drewniany). Sliema ma jeszcze jedną zaletę: jest świetnie skomunikowana z resztą wyspy. Do większości interesujących nas miejsc mogliśmy dojechać bezpośrednim autobusem. I chętnie z tego korzystaliśmy.
Specyfika Malty dopadła nas w hotelu, dotarliśmy do niego około godziny 10. A pokój miał być gotowy na 14. Cóż było czynić, zostawiliśmy bagaże, przedyskutowaliśmy z recepcjonistą miejsca serwowania tradycyjnego jedzenia maltańskiego i poszliśmy na drobny spacer nabrzeżem w kierunku (la) Valetty. Po drodze, ponieważ sugerowana „jadłodajnia” była jeszcze zamknięta, zjedliśmy w leżącej obok niej restauracji l’Aroma drobną przekąskę. Erynia zamówiła sobie talerz maltański (kiełbasa, jedna pasta pomidorowa i dwie rybne, ser kozi, oliwki i jeszcze parę innych rzeczy), a W. pastę (spaghetti) z sosem z królika. Wszystko wyśmienite!
Po jedzeniu W. uparł się, że zrobi Valetcie zdjęcie „z drugiej strony”, a tutaj co kawałek „brak przejścia” spowodowany stawianiem nowych apartamentowców nad brzegiem morza. Koniec końców, do promenady z widokiem na Valettę dotarliśmy w pobliżu fortu Tigne (zamknięty i ogrodzony) i po zrobieniu paru zdjęć mogliśmy wracając wstąpić do klimatyzowanego centrum handlowego. Zresztą to jest na Malcie „typowy” sposób podróżowania – od jednego miejsca klimatyzowanego do innego. Czasami specjalnie wsiadało się do autobusu by odrobinę… ostygnąć. Drugim sposobem odpoczynku od upału jest pływanie w morzu co też czyniliśmy po powrocie z kolejnych wycieczek, lub gdzieś po drodze. Woda tylko na pierwszy rzut oka (a raczej skóry) wydała się chłodna. Po zanurzeniu się w niej była taka jaką W. lubi – ciut chłodniejsza od zupy. Przy tym była czysta i  zazwyczaj prawie bez fal.
Wieczorem, o ile nie obżarliśmy się gdzieś w drodze, zamienialiśmy pobyt w hotelu na pobyt w restauracjach z domowym maltańskim jedzeniem, na przykład w Le Malte. Daleko nie było, wszystkie te „miejsca do jedzenia” były nie dalej niż 150m od hotelu, za to jedzenie popijane Kinnie (w ciągu dnia), lub winem wieczorem, wszędzie było smaczne. Samo Kinnie to maltańska odpowiedź na Coca-Colę. W jego skład wchodzą gorzkie pomarańcze chinotto oraz zioła, stąd charakterystyczna goryczka w smaku. Schłodzony, świetnie gasił pragnienie. Pewnego dnia, ze względu na gorszą pogodę (zdarzyło się raz zachmurzenie pełne, przelotne acz intensywne opady, okresowe wyładowania atmosferyczne, wiatr 3-5°B – według Malta International Airport), postanowiliśmy raczej nigdzie dalej się nie wybierać. Drobne zakupy i spacerek na plażę w celu uspokojenia skołatanych nerwów szumem morza wystarczająco nas „zmęczyły” by móc usprawiedliwić byczenie się w hotelowych pieleszach. A wieczorem – po linii najmniejszego oporu – zeszliśmy na parter do Al Solito Posto, pizzerii początkowo przez nas omijanej – w końcu zależało nam na lokalnej kuchni. „Omijanie” to jednak był błąd, wszak kuchnia maltańska ma spore włoskie naleciałości. Niewątpliwą „naleciałością” był kucharz mówiący li i jedynie po włosku (sprawdziliśmy), pizzaiolo i kelnerzy komunikowali się z klientami po angielsku, a między sobą po włosku. Pizza była wyśmienita, więc następnym razem już jak w dym. I tutaj niespodzianka: przy drugim spotkaniu byliśmy traktowani jak starzy bywalcy, a ponieważ zaczęliśmy (jak zazwyczaj) interesować się pracą pizzaiolo (wybraliśmy stolik tuż przy jego miejscu pracy), przepisami włoskimi i na dodatek Erynia zaczęła mówić po włosku, to zostaliśmy poczęstowani limoncello. Likier smakował przednio, chociaż W. znowu kręcił nosem, że byłby lepszy bez alkoholu. Od czasu do czasu W. przechodzi w tryb Anonimowego Abstynenta i jest przy tym lekko uciążliwy (czytaj: upierdliwy) dla otoczenia (czytaj: Erynii). Cóż, w końcu nikt nie jest doskonały…