Wyjechaliśmy rankiem po drobnych zakupach winnych i pożegnaniu Osi. Chętnie pozostalibyśmy dłużej w Mád, ale zdecydowaliśmy o wyjeździe na Węgry w ostatniej chwili i udało nam się zarezerwować kwaterę, w tym terminie, jedynie na dwie noce. W efekcie na kolejne dwie noce przejechaliśmy w okolice Egeru do Mezokovesd-Zsory. Ta miejscowość słynie z, zazwyczaj okupowanych przez Polaków, term, teraz jednak praktycznie polskiej mowy na ulicach nie było słychać. Za to miły Słowak zaprowadził nas pod pokój wręczając klucze i udzielił instrukcji obsługi automatycznej bramy wjazdowej.
W ramach oglądania pokoju, który miał wszystko co nam jest przydatne, zastanowił nas opis poniżej hasła do Wi-Fi. „Booking.com – skreślone, szalas.hu – skreślone, noclegi.pl – skreślone, http://fenyo-panzio.hu/pl/ – podkreślone”! Czyżby portale mające ułatwiać wszystkim życie zaczęły zarzynać owce – zamiast delikatnie je strzyc?! A może znowu (ś)wirus? – fakt prawie polskich turystów nie spotkaliśmy, a napisy „Elado” (na sprzedaż) nie były rzadkością.
W ramach ciekawostek tej okolicy, oprócz kąpieliska, Erynia wyszukała wioskę Cserépfalu, już w Górach Bukowych (Bükk hegység), w dolinie Hór. Ponieważ zbliżała się pora obiadowa W. wyszukał restaurację i pojechaliśmy, rzucając jedynie wzrokiem na pobocza dróg – do odwiedzenia przy powrocie. W restauracji posililiśmy się zacnie mięsiwem, porcją dla dwóch osób. Okazało się, że to w pobliżu tej restauracji jest słynna jaskinia, a sama restauracja współdzieli budynek z muzeum. Muzeum nie udało nam się zobaczyć, bo osoba obsługująca kasę i informację turystyczną władała wyłącznie językiem węgierskim, pozostał nam więc jedynie spacer do jaskini neandertalczyków. Początek trasy to szeroka szutrowa ścieżka w lesie, niedostępna dla aut, za to chętnie odwiedzana przez rowerzystów. Samo podejście do jaskini, choć krótkie (na szczęście) lekko dało w kość – kilkadziesiąt metrów w pionie po nierównych schodach lub wygładzonych skałach. Na szczęście w najtrudniejszych miejscach postawiono stalowe poręcze – nawet W. z nich korzystał! Po drodze zaczepiały nas, zielone jeszcze, owoce dzikiej róży i już niebieskie tarniny. W. co rusz podjadał owocki derenia – niektóre były już dojrzałe, a drzew było tak dużo, że było w czym wybierać. W porównaniu do podejścia sama jaskinia nie zrobiła już na Erynii tak dużego wrażenia, W. czepiał się, że jest w części zamurowana. Dopiero na dole, w opisie, zauważył, że dawniej była otwarta pionowym kominem do góry i lepiej było ją zamurować niż narażać „tych na górze” na kontakt szybki i bezpośredni z „tymi na dole”.
Samo Cserépfalu słynie również z piwniczek, w których można degustować i kupować tamtejsze wina.
Piwniczki, i owszem, były – wszystkie zamknięte za siedem spustów, niektóre z napisem „elado” (na sprzedaż). Zaciekawił nas natomiast stary cmentarz z nietypowymi malowanymi srebrną farbą nagrobkami, w kształcie obelisków, z kielichem na płytach (bez krzyży), i długimi napisami (czyżby przedstawiającymi życie pochowanych?). Motyw kielicha powtarzał się zresztą na wielu współczesnych nagrobkach. Ciekawi nas, czy ma to związek z religią, czy bardziej z winiarską tradycją regionu.
Żeby nie było aż tak źle, jedną otwartą piwniczkę trafiliśmy przy drodze z Cserépfalu do Bogacs – Csáter Apó. Tam bez pośpiechu, bez tłumów turystów za plecami, Erynia sączyła sobie białe winko, a W. (kierowca) dokonywał zakupów win „obiadowych”, w cenie poniżej 20 zł. za butelkę – w ciemno. Znowu nam wyszedł kartonik. Trochę więcej otwartych piwnic było bliżej Bogacs, ale tam już się nie zatrzymywaliśmy.
Na zupełny koniec, już w pobliżu kwatery, Erynia zasugerowała konieczność zjedzenia „czegoś”. Restauracja znalazła się sama i zaoferowała jej malinowy chłodnik z twarogowymi kluseczkami – jakie to było dobre! W. owoce woli jadać z naturalnej postaci, a że głodny specjalnie nie był, zaspokoił swój głód poznawczy deserem czekoladowym.