Jest to miejsce w jakiś sposób specjalne. W końcu było praktycznie pierwszą praprzyczyną naszych wakacji na Malcie. A gdy usłyszeliśmy, że w każdą niedzielę odbywa się tutaj, znany na całej wyspie targ rybny, Marsaxlokk (czytaj: Marsaszlok) musiał zostać odwiedzony – i już! Problemy z wymową tej jakże wdzięcznej nazwy bynajmniej nie uniemożliwiają jej znalezienia, wystarczy zapytać o „fishing village” – każdy Maltańczyk wskaże drogę. To się przynajmniej nie myli z Marsaskala – mieściną w pobliżu, gdzie targu rybnego nie ma. A Marsaxlokk warto zobaczyć również dlatego, że jest to miejsce, które chyba najbardziej z maltańskich miast, kojarzy się z wioską: niska, prosta zabudowa koło portu, wysokie i nowoczesne apartamentowce nie rzucają się w oczy.
Dojechaliśmy tam z przesiadką w Valetcie. Dzięki tygodniowemu biletowi na wszelkie autobusy (21€ od łba), jazda sprowadza się do wybrania kierunku. Nie zawsze jest to jednak takie proste, ale o tym przekonaliśmy się dopiero po przejściu targu i pobliskich uliczek. Targ okazał się „nie tylko rybny”, wprost było na nim wszystko – nawet afrykańskie łuki i rzeźby sprzedawane przez bardzo postawnych Murzynów. Erynia po cichu zastanawiała się, czy łuki faktycznie są afrykańskie czy… Made in China. Wszak w dobie globalizacji wszystko jest możliwe. Sam targ ciągnął się wzdłuż całego portu podwójną linią straganów. Przeszliśmy go cały, w upale z tylko lekką bryzą, od czasu do czasu schodząc na nabrzeże by napawać się widokiem kolorowych luzzu, chronionych przed złym losem „oczami Ozyrysa”.
Te ostatnie zrobiły na nas spore wrażenie: przeważnie miały odpowiedni „oczny” kształt, namalowane brewki czy rzęski i… zeza! (przeważnie) Czy te oczy mogą kłamać?
Co ciekawe, nawet w porcie woda była czysta. Chodząc wśród stoisk i podziwiając ich część rybną W. oczywiście zoczył przyprawy – ryb kupić nie mógł, ale przyprawy? Czemu nie! Po obejściu targu warto jeszcze zajrzeć do restauracyjek i barów przy porcie: codziennie oferują świeże ryby i owoce morza. Nie skorzystaliśmy – było wcześnie i głód nam nie doskwierał, a na obżarstwo musimy mieć nastrój.
Ponieważ targ nie zajął nam aż tak wiele czasu, W. postanowił, że pojedziemy na najdalszy południowy cypel Malty. Znaleźliśmy nawet przystanek z którego miał odchodzić autobus 119, ale nie odchodził – a nawet nie przyjechał! Później przekonaliśmy się, że to jest chyba jego (autobusu, nie przystanku) cecha podstawowa.
Nie pozostało nam więc nic innego jak wybrać inny kierunek i… rzecz jasna wybraliśmy.