Początek roku trochę nam się nie składał wyjazdowo mimo ciepłej pogody. Wreszcie trzeba się było ruszyć do Warsztatu Wina M.Kondrata we Wrocławiu. Przy okazji postanowiliśmy obejrzeć okolice Oleśnicy.


W lutym przyszła również pora na drobne zakupy, a przy okazji na Krapkowice i Rogów Opolski.
Na marzec mieliśmy co prawda inne plany, ale z powodu wirusowej histerii zmieniliśmy je i ruszyliśmy w Gorce do leczniczych lasów.

Z powodu (ś)wirusa wypadła nam z realizacji jedna z planowanych tras. W. długo migał się od jakiegokolwiek wyjazdu, mówiąc że nie lubi chodzić w kagańcu. Przekonany argumentami Erynii wybrał się w końcu pooglądać parę okolicznych ogrodów.

 
Już dawno nie byliśmy w żadnym pałacu, W. musiał więc coś wymyślić. I wymyślił niedaleki Oświęcimia pałac w Rajsku.
 
Kontynuując objazd okolicy Oświęcimia wstąpiliśmy do Poręby Wielkiej, Polanki Wielkiej, Osieka i Bulowic.
 
 
Sytuacja polityczna zmusiła nas do odwiedzenia Wadowic a Suchą
Beskidzką obejrzeliśmy z rozpędu.
Już od jakiegoś czasu myśleliśmy o spotkaniu z M. – okazało się, że On też – wyskoczyliśmy więc razem w górki.

Erynia nie dała zapomnieć o Kaszubach, zebraliśmy więc do kupy parę dni wolnego i ruszyliśmy na północ. Zaczęliśmy od Kaszubskiej Kozy i lenistwa w Parszczenicy. Następnego dnia zajrzeliśmy na targ w Tuchomiu, a po drodze odwiedziliśmy Borzyszkowy.
Kolejnego dnia przyszedł czas na, wyszukane przez W., kościoły ryglowe. Po tym pozostał nam już tylko powrót do domu, z drobnym zwiedzaniem po drodze.
M. chciał zobaczyć Dolny Śląsk co świetnie się zgrało z fuksem Erynii – wyniuchała interesujący, tani nocleg w starym pałacu. Zaczęliśmy jednak od okolic Janowic Wielkich, a do Jawora, trochę w bok od trasy, pojechaliśmy specjalnie by pokazać go M., a sobie odświeżyć pamięć.
Kolejnymi miejscami, które postanowiliśmy odwiedzić powtórnie, były Kolorowe Jeziorka w Rudawach Janowickich oraz pałace w Wojanowie,
Łomnicy i Karpnikach.
Po paru dniach w Rudawach Janowickich ruszyliśmy do Kotliny Kłodzkiej. Jej zwiedzanie zaczęliśmy od Kłodzka, by zakończyć najważniejszym punktem wycieczki – Pałacem w Gorzanowie.
 
„Rok bez Węgier…” itd., więc tym razem padło na Mád
i okolice Bodrogkeresztúr.
Mád ma również ciekawą historię Żydów i winiarstwa.

Po rejonie tokajskim przyszedł czas na Góry Bukowe z ich jaskiniami i trasami spacerowymi.
{1222zdj/1111km/4597zto(wina)}
Do urodzin Erynii W. przygotowywał się dosyć długo by w efekcie móc zaskoczyć ją niespodziewajką.

W tym roku, na długie wakacje, mieliśmy znowu jechać do Gruzji, ale z przyczyn (ś)wirusowych plany spaliły na panewce. Biorąc pod uwagę zmieniające się co kilka tygodni zezwolenia i zakazy, zamykające i otwierające się granice, padło na Włochy. W miarę blisko, a ciekawie – szczególnie przy braku tłumów turystów.
Rozpoczęliśmy od Toskanii, testując jej termy, wina i „klasztor”.

 
Pierwszym większym miastem Toskanii była Siena

z jej specyfiką miejską – Contradami.
Toskania pokrywa się z regionem, zamieszkiwanym dawnymi czasy przez Etrusków, więc postanowiliśmy zobaczyć ich pozostałości.

W pobliżu Sieny leży opisywana często malownicza dolina Val D’Orcia, przy okazji odwiedziliśmy idealne miasto Pienzę a następnego dnia dwie ufortyfikowane miejscowości.

 
Opuszczając okolice Sieny odwiedziliśmy jeszcze San Miniato,
by w końcu dotrzeć do Florencji.
A Florencja to już zupełnie inna liga. I to zarówno od strony zabytkowych kościołów jak i kuchni. Kościołów nie dało się nie zauważyć, więc Erynia pomyślała o mostach i galerii Uffizi – o jedzeniu też nie zapomniała.

 
 
 
 
 
 
 
 
{10700zdj/3654km/4001zto}