Kontynuacją powtórki z już widzianych miejsc były odwiedziny w trzech pałacach. Po drodze Erynia zarządzała jednak postoje na zdjęcia pól obsianych miododajną facelią (ma się ten rodzinny sentyment do pszczół), pól i gór, ale w końcu udało nam się dotrzeć do dawno nie widzianego Pałacu w Wojanowie. Dotychczas zazwyczaj witaliśmy się z nim przez bramę i jechaliśmy dalej. Tym razem zebraliśmy się na większy spacer i z przyjemnością zauważyliśmy zmiany: pięknie utrzymany park, a dawne budynki gospodarcze odnowione i pełniące nowe funkcje.
Nie zawiodła też niedawno odwiedzana Łomnica, gdzie co prawda nie trafiliśmy na targ przy folwarku, ale za to w folwarcznej kuchni kucharz przyrządzał galaretkę z czerwonej porzeczki, do sprzedaży w sąsiednim sklepiku pod marką Schloss Lomnitz, a z piekarni rozprzestrzeniał się zapach świeżo pieczonych ciastek. Od tych cudnych wrażeń organoleptycznych oderwał nas świeżo wyremontowany, przeniesiony z Rząśnika, Dom Modlitwy (niem. Bethaus). W XVII w. walczący przez 30 lat „w imię Boga jedynego” fanatyczni wariaci w końcu zdecydowali zaprzestać mordowania się nawzajem. Żeby jednak nie było zbyt pięknie wymyślili sobie regułę „cuius regio, eius religio” („czyj kraj, tego religia”) i zaczęły się prześladowania. Akurat w tym regionie zabrano się za Ewangelików i zaczęto ich „namawiać knutem i butem do religii prawdziwej”. Dzięki wpływom pruskim i szwedzkim udało się uzyskać zgodę na postawienie trzech Kościołów Pokoju, sześciu Kościołów Łaski i, po prawie stu latach, 212 (lub według innych 234) Domów Modlitwy – z których praktycznie żaden się nie ostał. Ten w Rząśniku też nie miał szczęścia: spalony w czasie I Wojny Światowej, odbudowany w 1923 r., dotrwał do końca II Wojny Światowej. Gdy nastąpiła wymiana ludności z niemieckiej, protestanckiej, na polską, w większości katolicką, został opuszczony, by w latach 60′ pełnić rolę magazynu warzyw i owoców. To również nie wpłynęło pozytywnie na jego stan, za to „znikająco” na oryginalne wyposażenie. Po 89′ nowy właściciel, chcąc na zakupionym gruncie postawić pawilon handlowy, dopilnował by doprowadzić budynek do stanu ruiny, nadającej się wyłącznie do rozbiórki, na co z łatwością dostał zgodę w 2008 r. Tu, w ostatniej chwili, włączyli się ludzie chcący uratować Dom Modlitwy, w tym właściciele pałacu w Łomnicy (Elisabeth Christine Margarete i Ulrich Hans Heinrich von Küster), którzy zadbali o inwentaryzację, sporządzenie planów i przewiezienie do Łomnicy ponumerowanych belek i części tynków, na bazie których odbudowano nowy Dom Modlitwy w Łomnicy. Niestety większość belek i okien nie nadawały się do powtórnego użytku, stąd budynek wręcz świeci nowością i brak mu tej patyny charakteryzującej stare budowle. Wewnątrz możemy albo skorzystać z muzealnego tabletu, albo ściągnąć muzealną aplikację na komórki i obejrzeć filmy opisującą historię wojen religijnych i ich konsekwencji dla Śląska. Pobyt w Łomnicy zakończyliśmy tradycyjnie obiadem w Domu Wdowy, z kaczą piersią na czele i jabłkowym strudlem na deser – tym razem był wyśmienity.
Rzut beretem od Łomnicy znajdują się Karpniki z kolejnym, a jakże, otoczonym fosą, zamkiem proweniencji renesansowej, chociaż zewnętrzne ozdoby wskazywałyby na wiek XIX. Gdy ostatnio tam byliśmy, mogliśmy podziwiać zza płotu jedynie rusztowania. Teraz działa tu pełną gębą hotel z restauracją, a i park zaczyna być niczego sobie.
Ostatni punkt, a zarazem nocleg, wyczaiła Erynia na FB. Wyświetliła jej się tam reklama portalu Wspieram.to, oferująca między innymi…, ale o tym później.