Erynia potrzebowała obuwia wakacyjnego, wygodnego i z podeszwą antypoślizgową. Udało nam się znaleźć firmę produkującą takowe w Krapkowicach. Należało tam tylko pojechać. Same buty to jednak dla nas trochę za mało. Trzeba było naleźć coś więcej, coś ciekawego do zobaczenia. No to i znaleźliśmy. Ponieważ jednak do oglądania trzeba pogody, chociaż przyzwoitej, to planowany wcześniej wyjazd możliwym stał się dopiero w połowie lutego. Buty kupiliśmy. Po zakupach mogliśmy się już spokojnie oddać zwiedzaniu okolicy. Najbliżej było do pozostałości średniowiecznego rycerskiego zamku w Otmęcie, niegdyś samodzielnej wsi, a od lat 60′ dzielnicy Krapkowic. Wedle legendy, w budowie mieli maczać palce Templariusze, ale brak pisemnych wzmianek poddaje tę teorię w wątpliwość. Nie wiemy na ile legendy są prawdziwe, ale ruiny są prawdziwe i na pierwszy rzut oka trudno dostępne – trzeba przejść przez teren plebanii i jej dwie bramki (zamknięte tylko na klamkę). Nie wiemy czy nie był to teren prywatny (kościelny), więc byliśmy tam cichutko i krótko. Równie cicho i krótko byliśmy w pobliskim kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny – ponoć najstarszym na Śląsku i… też budowanym przez Templariuszy. Niedaleko znajdują się jeszcze trochę mniej urokliwe ruiny, które ponoć miały być domem starców. Pozostało: „ponoć”.
Przyszedł czas na centrum Krapkowic. Zaparkowaliśmy w pobliżu Wieży Bramy Górnej i ruszyliśmy obejrzeć miasto z mostu nad Odrą i wpływającą do niej Osłobogą. Niestety z mostu, w obiektywie, widać było jedynie słońce nad miastem. Za to po drodze W. zobaczył sklep z winami o smakowitej nazwie „Prosto z Winnicy”. Ta nazwa nas skusiła. Sklepik mały, ale akurat mieliśmy szczęście, bo zastępując sprzedawcę, sklep obsługiwali właściciele – bardzo przyjaźni i komunikatywni. Nam w to graj, pogadaliśmy z przyjemnością o winach i… zakupiliśmy jeden kartonik.
Wracając znad rzeki przespacerowaliśmy się przez nastrojowy rynek, z rzeźbą Meluzyny. Uroda rzeźby nie wskazuje jednak na to by potrafiłaby kogokolwiek skusić.
Podobnie jak rzeźba, urodą nie powala pobliski zamek. Może i jest ładniejszy od środka, ale z zewnątrz nie wygląda nawet na zamek. W sumie trudno się dziwić: najpierw pożar w 1722 r., który strawił znaczną część miasta, w tym zamek. Następnie właściciele, (rodzina von Haugwitz) też niespecjalnie dbała o budynek, mając siedzibę rodową w sąsiednim Rogowie Opolskim. Nie pomogły też wojska napoleońskie, urządzając szpital we wnętrzach zamkowych. Na koniec wojska sowieckie dokonały dzieła zniszczenia. Niestety środek jest niedostępny, bo w soboty szkoły są zamknięte, a jest on siedzibą ich zespołu.
Pobliski kościół Świętego Mikołaja, mimo niezbyt pokaźnego wnętrza, był całkiem ładnie ozdobiony i wewnątrz i, w paru miejscach, na zewnątrz. Jak na tak mały kościółek to całkiem dużo – może to kwestia długości historii. Przy drugim z kościołów, niestety zamkniętym, zobaczyliśmy bardzo ciekawy budynek, niestety w stanie pomału zbliżającym się do ruiny. Jest to pozostałość po starej remizie strażackiej z przełomu XIX i XX wieku. Zabytek raczej nie wygląda na remontowany, chociaż w internecie można się doszukać wiadomości o planach inwestycyjnych właściciela, planującego ponoć winiarnię. Tak, w takim miejscu aż chciałoby się napić wina.
Z ciekawostek znalezionych jeszcze w internetowych opisach Krapkowic postawiliśmy zobaczyć jeszcze wieże ciśnień – jedną przy wodociągach miejskich, a drugą przy zakładach papierniczych. Przy okazji obejrzeliśmy również pobliskie wapienniki.
Kawałek dalej znajduje się zamek w Rogowie Opolskim, również mający w czasach piastowskich należeć do templariuszy. W czasach obecnych, należy do Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Opolu, i po remoncie zaczął gościć starodruki oraz zbiory specjalne. Według nas, zamek wygląda jakby się trochę „spałaczył”. Wart jest jednak obejrzenia zarówno sam pałac jak i park oraz starorzecze Odry. Niestety nie mieliśmy okazji obejrzeć wnętrz i biblioteki, ale spacerując przywitaliśmy wiosnę (15 lutego!), która przyszła niosąc kwitnące leszczyny i przebiśniegi.