… czyli dzień całowania klamek.
W Pont-l’Abbé trafiliśmy na targ, gdzie W. znalazł porządnie wypieczone chleby (czyli takie jak lubi), porządne wędliny (znowu te kiełbasy suszone same zawędrowały nam do rąk), a i sery wyglądały podejrzanie – trzeba było spróbować. Były jadalne, a nawet zjadliwe. (Erynia:
Francuzi zrobili mi z Chłopa potwora!). Na drogach było pełno – bardzo ciekawie zmodyfikowanych znaków drogowych. W IT dostaliśmy mapkę i wskazówki trasy z najbardziej interesującym obiektami do przejścia: stare domki, dwa kościoły (w tym Notre-Dames des Carmes, z największą rozetą w Finistère) oraz ruiny l’église Saint-Jacques de Lambour, zdekapitowanego w czasie Rewolucji Francuskiej. Tym razem ominęliśmy Zamek (château des barons du Pont) z mieszczącym się w nim
muzeum (w dowolnym tłumaczeniu) Krainy Bigudeńskiej, bo był otwarty dopiero po 14:00.
W międzyczasie, wyskoczyliśmy do trzynastowiecznej kaplicy
Notre-Dame de Tréminou – z zewnątrz gotycki standard bretoński (styl flamboyant – wiejski płomienisty), zaś środek zamknięty.
Kaplica, choć wiejska i niepozorna, była jednym z ważnych miejsc dla buntowników z
Rewolty Czerwonych Czapek. Skąd bunt? W 1672 r. Ludwik XIV wypowiedział wojnę Holandii, z którą do tej pory Bretania handlowała, ku obopólnej przyjemności i zyskowi. Zysk się skończył, wojna się przedłużała, a
minister Colbert wymyślał kolejne podatki. Jednym z nich był podatek od stemplowanego papieru urzędowego (papier timbré), na którym spisywano akty narodzin czy zgonu, zapisywano testamenty czy zawierano umowy handlowe. Następnie król zgarnął monopol na handel tytoniem – nawet święci straciliby cierpliwość. Jednym z ważnych miejsc ruchu oporu był Pays Bigouden. Rewolta została stłumiona, buntownicy powieszeni bądź wysłani na galery, a ramach licznych reperkusji, król nakazał zburzenie dzwonnic w tamtejszych kościołach. Wedle legendy, to z kolei wywołało wściekłość pań Bigoudenek. Te nie mogąc mieć dzwonnic w kościołach postanowiły je mieć na głowach.
I mają! Tu dochodzimy do wspaniałego
muzeum bigudeńskiego w zamkowej wieży w Pont-l’Abbé. Każde piętro poświęcone było innej tematyce: strojom dziecięcym, tradycyjnym meblom bretońskim ze słynnym łóżkiem w szafie (
lit clos), bogato zdobionym strojom, przypominającym zresztą motywami ceramikę
oglądaną wcześniej w Quimper, na koniec zdjęcia Bigudeńczyków z końca XIX w., przypisywane fotografowi Henriemu le Bec, choć i to autorstwo
nie jest do końca pewne. Na koniec można było obejrzeć nagranie z nakładania czepca (Coiffe Biguden), co jest czynnością dosyć skomplikowaną.
Kolejne punkty programu były raczej rozczarowaniem:
Manoir de Kerazan – słowo często tłumaczone jako dworek, ale raczej to był pałac Kerazan – niestety wbrew informacjom w przewodniku francuskim, otworzy się dopiero w połowie czerwca. Jako że pomimo informacji o zamknięciu brama była otwarta, weszliśmy na chwilę i zrobiliśmy kilka zdjęć parku i samego budynku. Szkoda, że nie załapaliśmy się na wnętrza.
Loctudy – krótki pobyt na plaży, właściwie bez specjalnych doznań.
Z moulin à marée (młynu na pływy) – ostały się ino ruiny z których niewiele można było wywnioskować na temat funkcjonowania wyżej wzmiankowanego. I wierz tu człowieku przewodnikom!
Haliotika – nadrobiliśmy wizytę w la criée – czyli miejscu sprzedaży aukcyjnej ryb i owoców morza. Cóż, szybka przemowa, silny akcent bretoński oraz hałas sprawiły, że za wiele z tego nie zrozumieliśmy, a szkoda.
