Coraz częściej pojawiające się sugestie „dnia lenia” zaowocowały poniedziałkowym dniem bez zwiedzania (muzea zamknięte), co nie oznaczało jednak całkowitego nieróbstwa – trzeba w końcu amortyzować wynajęty samochód. Erynia zajrzała do swoich notatek i wskazała drogę pomiędzy San Nicolas, a Todoque jako interesujący jęzor lawy z 1949 r., powstały na skutek wybuchu wulkanu San Juan, a w ramach rekompensaty dla W. – plażę w Puerto Naos. Chmur co prawda nie było, ale droga na zachód zawsze dotąd była drogą ku słońcu, więc W. nie miał nic przeciwko. Do San Nicolas dotarliśmy w miarę sprawnie, a zaraz za osadą zaczęły się widoki na zastygłe potoki lawy. Na zboczu góry widać także było wąski rów którym płynęła. Niestety Centrum Informacyjne było w trakcie budowy lub remontu – trudno określić – i nie można było pochodzić po istniejących już podestach wzdłuż „potoku”. Nie dało się także obejrzeć Tubo Volcanico – wybitnie nie chcą udostępniać tej trasy.
No cóż!
Po obejrzeniu czego się dało i po degustacji rosnących na skale fig i winogron, ruszyliśmy nad ocean. Puerto Naos, gdy do niego dotarliśmy, wydało nam się blokowiskiem bez duszy, W. pojechał więc dalej: „bo tam powinny być jeszcze jakieś plaże”. I były. Wybraliśmy Charco Verde, i grzejąc się i pływając, spędziliśmy tam parę godzin, do czasu gdy temperatura (czarnego!) piasku uniemożliwiała praktyczne poruszanie się po nim boso (poza mokrym pasem zalewanym przez fale). Ponieważ W. nie lubi leżeć, a nie mógł chodzić (Erynia: „bo prawdziwy macho klapek nie uznaje”), to zasugerował wcześniejszy powrót. Erynia nie miała nic przeciw, bo zaczynała być głodna (he,he…), a zapasy już zjedliśmy (i całe szczęście, bo koloryt lokalny Erynii, który dostrzegliśmy w hotelu, był na granicy bezpieczeństwa). Ze względu na to, że do kolacji było jeszcze trochę czasu, postanowiliśmy przekąsić coś w pobliskim barze. Padło na paellę z owocami morza i camarones. Ta ostatnia nazwa z niczym nam się nie kojarzyła (a w menu był obok znaczek kraba), więc należało spróbować. I to był strzał w dziesiątkę, były to słynne mikrych rozmiarów krewetki „idzie, idzie, wypluł” pamiętane przez W. z Bułgarii z lat 1974/5. Teraz ich tam prawie nie uświadczy – trzeba było polecieć na Wyspy Kanaryjskie, by przypomnieć sobie smaki dzieciństwa.