Na ten dzień Erynia miała plany tyleż wąskie co jednoznacznie sprecyzowane: Saliny w nomen omen Salina Bay oraz zachwalany w przewodnikach Bird Park. Ponoć leżały blisko siebie. W. uważa, że na tym wyprysku ziemi na Morzu Śródziemnym wszędzie jest blisko i wprost wstyd nie przejść tego piechotą wzdłuż i wszerz. Tak więc po przejechaniu 9 km (zajęło nam to około godziny), kierowca wysadził nas „niewiadomogdzie”, bo normalną trasę jego przejazdu zamknięto (roboty budowlane) i próbował dalej jechać na azymut. Spytany o Saliny, sprzedawca gazet spojrzał na nas dziwnie acz uprzejmie i wskazał nam drogę… po przejściu dziesięciu metrów i spojrzeniu w boczną uliczkę zobaczyliśmy Saliny. Niestety były w remoncie. Ich otoczenie również – w tym drogi dojazdowe. W. uparł się jednak doprowadzić Erynię do Salin (i granic równowagi), szczególnie że drogę wybrał jak zwykle: nie zważając na wertepy, rozkopy, pył i inne tego typu „drobiazgi” (błota nie było, ale to nie jego wina). Może dzięki temu udało mu się spełnić oba założenia. W momencie gdy Erynia stwierdziła autorytatywnie „Saliny zaliczone”, mógł już ze spokojem (swojej) duszy skierować nas na drogę do Ptasiego Parku – by nie było za łatwo: przez plac budowy, prętami i rowami stojący, oraz wapienny pył. Ale to tylko kilkaset metrów, drugie tyle przeszliśmy już asfaltową drogą prowadzącą pod sam… no nie wiemy jak to nazwać – najlepiej opisuje to miejsce staropolskie słowo ptaszarnia. Jest tam co prawda otwarte jeziorko z natlenianą wodą, w którym bytują flamingi, dwa pelikany i trochę innego ptactwa. Po okolicy plącze się parę pawi z powyrywanymi piórami, i jest jedna duża woliera gdzie bytuje cała zgraja wszelakiego ptactwa. Poza tym jednak przeważają kilkumetrowe klatki, w których wielkie sowy, w tym śnieżne, prawie nie mają jak rozłożyć skrzydeł. Jastrzębie wyglądają pięknie, ale co starsze chowają głowy w ramiona by nie myśleć o lataniu. Ogólnie W. wyszedł przygnębiony, jak zawsze z miejsc gdzie Homo „Sapiens” utrzymuje w więzieniu to, czego nie zniszczył. W każdym razie Erynia mogła stwierdzić, że plan na dzień dzisiejszy został zrealizowany. Bonusem była rozmowa na przystanku, z licencjonowaną przewodniczką, o bezsensowności odwiedzenia Błękitnej Laguny (Blue Lagoon) na Comino, trzeciej z wysp maltańskich. Argument był dla nas wystarczający: dziki tłum dzikich ludzi na wąskim skrawku plaży (dobra, skałek) – powstały w wyniku Facebookowych zapisków słitfociarek.
A tak przy okazji, saliny można spotkać praktycznie na każdej większej skalistej plaży. Są to głębokie na 10cm prostokątne rowy. W większości zaprzestały już swojej pracy i tylko czasami, gdy woda przyniesiona przez turystów wychodzących z morza wyschnie, pozostają na ich dnie kryształki soli.
Tak przy drugiej okazji, pewna mieszkanka Salina Bay zapytana o datę końca remontu Salin, odparła: „wkrótce”. Poproszona o sprecyzowanie (za tydzień, dwa, miesiąc…), dodała z wahaniem: „może za rok…”. Uwielbiamy maltańskie poczucie czasu!