Przed wyjazdem, gdy Erynia wspomniała bratu gdzie się wybieramy, ten się skrzywił i rzekł „Przecież tamto wino w ogóle wam nie smakowało!” Zaraz, o czym on mówił? Po krótkiej rozmowie wyszło, że kilka lat temu sam wybrał się w tamte tereny i przywiózł ze sobą kilka butelek, które nie znalazły wówczas naszego uznania. Ponoć tokaj od Macika „trącił myszami” (zdanie W.), a i inne także nie powalały swoimi walorami. Pewnie dlatego kompletnie wyparliśmy tamto wydarzenie z pamięci.
Porankiem późnym, po wygodnie przespanej nocy, mając nadzieję na lepsze doznania poszliśmy obejść wioskę. Pierwsze swe kroki skierowaliśmy do wiejskiego Coopa (odpowiednika polskiego GS-u, lub bardziej współcześnie „Żabki”), przy czym za radą W. nie kupowaliśmy teraz nic, by niepotrzebnie nie nosić – W. sprawdził, że sklep miał być czynny do 17:00. Pomału kierowaliśmy się w stronę Macika, mijając po drodze pozamykane gazdowskie piwnice wydrążone w tufie – przypominające wyglądem te zza drugiej strony granicy. Zastanawialiśmy się czy uda nam się tam dostać, bo raczej trzeba trafić na dzień otwartych piwnic, organizowany zdaje się raz do roku. Tym razem się nie załapiemy – 9 września mamy już inne plany. Nie mieliśmy również okazji załapać się na wina Macika, gdyż cały kompleks był zamknięty na cztery spusty, i nawet podane na bramie numery telefoniczne nie umożliwiały nawiązania kontaktu. Pewnie tylko goście mieszkający w apartamentach mogą dostać do środka, gdyż wszystkie bramy i furtki otwierały się na karty z chipem. Zaraz, przecież jest sobota… Trochę nas zatkało. Minęła nas spora grupa Słowaków na rowerach, niedoszłych klientów, równie zdziwionych podejściem Macika do biznesu. Nic to, pospacerowaliśmy trochę po obrzeżach wsi, podziwiając winnice na zboczach pagórków w dalszej odległości oraz malownicze chaszcze i ruinki z czasów PRL-u (wróć, Czechosłowacji). Poczuliśmy się trochę jak w słusznie minionych czasach, do których niektórzy ponownie usiłują nas wepchnąć. Gdy wracaliśmy, pod jedną z piwniczek siedziała inna grupa Słowaków czekając na degustację w środku. Mogliśmy się podpiąć, z czego oczywiście skorzystaliśmy. Dowiedzieliśmy się również, ze cała ekipa Macika jest na Węgrzech, nie zostawili nikogo kto mógłby sprzedać wino czy wynająć rowery. Winiarz potwierdził, że Macika interesują wyłącznie duże, kilkudziesięcioosobowe grupy turystów, drobnicą turystyczną się nie zajmuje. O.K.
Wracając do piwniczki, okazuje się że z jednego wejścia korzysta kilku winiarzy, a w środku tunele się rozgałęziają. Winiarz, pan Čonka, poprowadził nas do właściwego, jemu przynależnego. Troszkę rozszerzyły nam się oczy gdy zobaczyliśmy wąskie ławeczki obite styropianem (świetny patent, bo były suche), drewniany stół pokryty lepiącą się ceratą w kwiatki, nienajczystsze kieliszki, a po skosztowaniu ich zawartości Erynia się załamała, sądząc że COVID poczynił dużo większe spustoszenia w jej węchu i smaku niż do tej pory sądziła. W. ją uspokoił – to wino w zasadzie nie pachniało. Oprócz pierwszego – wytrawny furmint, w którym W. wyczuwał słodkie brzoskwinie, pozostałe zapachu prawie nie miały, a nawet lipowina trąciła lekko rozpuszczalnikiem. Erynia nie żałowała, że nie wyczuła tak słabego zapachu. Smak również nie powalał. czegoś takiego jak spluwaczka czy dzbanek do wylewania niesmakującego trunku nie było. „Na Słowacji trunki się pije, a nie wylewa” usłyszał ponoć jakiś niedoszły degustator, gdy zadał to – niewłaściwe – pytanie. W. nie spytał, ale nazwa „gazdowskie wino” nabrała dla nas nowego znaczenia – nie dość, że podłe to jeszcze trzeba wypić bo gazda stoi już z pipetą by znowu napełnić kieliszek. Wbrew pozorom, atmosfera w czasie degustacji była świetna, żartowaliśmy ze Słowakami z różnic językowych. A już zaśmiewaliśmy się wszyscy do łez gdy gospodarz zaprezentował kolekcję szklanych pipet, z „żeńską” na czele. Cała degustacja to było 5 win za 5 € za osobę.
{Opis win z degustacji}
Degustacja przeplatana była przez gospodarza krótkimi informacjami o piwnicach. Pierwsze o nich informacje pochodzą z XVI w., ale tak naprawdę nie można przypisać konkretnej piwnicy konkretnego czasu jej powstania, ludzie umierali, dokumenty znikały, a korytarze piwniczne się rozrastały. Ponoć gmina kopała jeden główny korytarz, a kolejni właściciele drążyli odchodzące od niego korytarze boczne. W efekcie powstawały całe labirynty wielopoziomowych piwnic schodzących na głębokość nawet i 15m. My nie schodziliśmy aż tak nisko, udało się więc nam wyczołgać nasze opite ciała na powierzchnię. A tam dopadły nas po równo: słońce i głód. Na to pierwsze niewiele można było poradzić, za to drugie… GS/Coop był zamknięty – W. nie doczytał listy do soboty, a tam jak byk napisane było, że w sobotę zamykają o 12. Pozostało nam więc tylko szukanie restauracji – tablicę reklamową zoczyliśmy o drodze, a spotkani Słowacy chętnie wskazali nam drogę, pod las gdzie, za bramą, rozłożyła się Kolonia – coś w rodzaju resortu SPA z dwoma basenami (małymi), sauną – akurat była nieczynna, ale zwiedziliśmy ją bo przy niej były toalety, oraz restauracji (Uwaga: na drzwiach napis „cash only”). Wystrój wnętrz wskazywał na uwielbienie właścicieli do twórczości Karola Maja, ale jedzenie serwują wyśmienite. Zarówno zupa z jelenia (W.) jak i kociołek halászlé (Erynia) były wyśmienite i nad wyraz syte, tak że deser – równie smaczny – już nam się nie zmieścił i poprosiliśmy o zapakowanie, do zjedzenia w apartamencie. Szczęściem droga powrotna wiodła w dół, bo pod górę mieszanina kwaśnego wina z sutym posiłkiem, mogłaby uniemożliwić nam dotarcie na kwaterę.

Po zachodzie słońca wyszliśmy na ponowny spacer po wsi. Tym razem u Macika otwarta była brama od guesthouse’u, gdzie od innych gości dowiedzieliśmy się, że cała ekipa wyjechała na Węgry na degustację, czyli do pracy i powinni być dostępni jutro. Mimo wszystko powinni byli zadbać o jakieś zastępstwo – lub przynajmniej jakąś informację na bramie, bo przewijało się tam sporo zaskoczonych, niedoszłych klientów.
Następnie poszliśmy w drugim kierunku gdzie W. zobaczył strzałkę do wieży widokowej 0,7km. 700m to nie tak dużo, nawet na zapadający zmrok, więc po kilku minutach doszliśmy do wieży widokowej w kształcie beczki, z której był widok zarówno na winnice (te słowackie i wykupione przez Węgrów), w oddali Nowe Słowackie Miasto i leżące po drugiej stronie granicy węgierskie Sátoraljaújhely. O zmierzchu były pięknie rozświetlone. Jeszcze bez latarek udało nam się dotrzeć na kwaterę, pomni wczorajszego doświadczenia z wyłączonymi latarniami ulicznymi o późnej porze nocnej. Przy lampce wina (miejscowego, acz znacząco lepszego) postanowiliśmy czekać na Perseidy.
Nie doczekaliśmy!