Dzień następny przeznaczyliśmy przede wszystkim na Lewoczę. Parkowanie w centrum jest płatne w sposób bardzo ciekawy, pierwsza i druga godzina po 0,75€, a za cały dzień 2€. Opinię Erynii co do miasta można streścić jednym słowem „perełka” — może z uzupełnieniem „za parę lat”. Gdy odrestaurowane zostaną nie tylko budynki przy głównym placu, ale i te w bocznych uliczkach będzie to bowiem miasto typu „must see”, jak bombonierka opakowana w celofan i przewiązaną wstążeczką. Większość zabytków umiejscowiona jest w pobliżu Placu Mistrza Pawła (słow. Námestie Majstra Pavla) jednego z największych placów w tej części Europy. Może i nie zwiedziliśmy wszystkich, ale i to co widzieliśmy potrafiło zachwycić. Po paru godzinach zwiedzania wyruszyliśmy na objazd kościołów. I tu trafiliśmy na opór materii (duchownej). W Dravcach kościół totalnie zamknięty, w Spiskim Czwartku (słow.Spišský Štvrtok, węg.Csütörtökhely, niem.Donnersmark/ Donnersmarkt — ciekawą wieś miała historię) ksiądz co prawda pojawił się w pobliżu, ale nie otworzył kościoła. Na komentarz W., że to jest w końcu miejsce dla wiernych odpowiedział „jak chcą to niech się modlą” — no comments. Chociaż tyle dobrze, że przekazał nam informację o czasie otwarcia kościoła — w niedziele o 7:15 i o 10:15 — sprawdzimy.
Następny kościół, w Hrabusicach, też był zamknięty, ale przez kratę można było obejrzeć wnętrze. Kolejnym odwiedzonym przez nas miejscem był zareklamowany (w Hodkovcach) pałac w Markuszowcach, należący niegdyś do rodziny Mariassy. Składa się on z dwóch budynków. W pierwszym — letnim dworku zwanym Dardanely — wystawiono instrumenty muzyczne, drugi — kasztel — był muzeum wnętrz i mebli. W centrum wsi był jeszcze kościół i gród — oba zamknięte na cztery spusty. Własność prywatna grodu jest usprawiedliwieniem…
Koniec dygresji — czas przejść do Spiskiej Nowej Wsi. Wcale Ona na wieś nie wygląda. Nawet układ zabudowy starego centrum wskazuje na prawo targowe, a te otrzymywały tylko miasta. I jako miasto jest ono urocze — przynajmniej centrum, blokowisk dookólnych nie oceniamy, wszędzie są takie same. W Spiskiej Nowej Wsi mieliśmy więcej szczęścia — w kościołach były śluby więc kościoły były pootwierane, a ponieważ były piękne staraliśmy się obejrzeć je o ile się tylko dało nie przeszkadzając pechowcom. Niestety nie trafiliśmy na godziny otwarcia Muzeum Spiszu – budynek był śliczny.
 
Po rozpuście duchowej przyszedł czas na rozpustę cielesną — w Spiskim Szałasie, a wieczór zakończyliśmy w knajpie przy pensjonacie przy pysznym strudlu jabłkowym i piwie. Cóż, w naturze panuje równowaga: każdy wychodzony kilometr należy odpowiednio uhonorować kaloriami.
Na Słowacji o to nietrudno…