Kolejnym przystankiem była pierwsza szkoła na Maderze czyli Kolegium Jezuitów, a obecnie Uniwersytet, gdzie bardzo miła wolontariuszka ze Szwajcarii oprowadziła nas po terenie, opisując ciekawostki. Ona sama była jedną z nich – córka Portugalki z Madery i Hiszpana urodzona w Szwajcarii, a i nazwisko miała też śliczne „Bueno”. (Erynia: Tyle Chłop zapamiętał z oprowadzania). Erynia zapamiętała jeszcze fortepian sprzed ponad stu lat, należący niegdyś do Karola I – ostatniego cesarza Austrii, który musiał uciekać z własnego kraju bo nie chciał abdykować i w efekcie dokonał żywota na Maderze. Z informacji zapamiętanych przez nas oboje było jeszcze ciekawe podejście Jezuitów do układu student – mnich. Spotykać się oni mogli jedynie i wyłącznie w czasie zajęć. Poza tym czasem kontakty były i zabronione, i niemożliwe (na terenie szkoły). Obie nacje miały nie tylko osobne dormitoria – na różnych piętrach – ale i różne dziedzińce. Czyżby ochrona przed jurnością mnichów? Przydała by się i w dzisiejszych czasach.
A skąd Jezuici na Maderze? Po tym jak w roku 1566 Maderę napadli francuscy piraci i dosyć dokładnie ją złupili, w 1569 r. portugalski król Sebastian I, aby zapobiec powtórce, a właściwie by zapobiec rozniesieniu herezji wszelakich, postanowił wysłać na Maderę uzbrojony okręt, a na nim, w celu zapobieżenia odstępstwom od jedynie słusznej religii, wysłał jeszcze trzech Jezuitów. I tutaj już, na bazie powołanego dekretem króla Kolegium Jezuickiego, rozmnożyli się sami, przez pranie mózgów młodzieży lokalnej. Już po sekularyzacji klasztoru Jezuitów,, a w czasach okupacji brytyjskiej, budynek przeszedł w ręce armii angielskiej, a na dziedzińcu studenckim odbywała się musztra. Dowódca garnizonu, mikrej postury, miał zwyczaj stawać na wysokim kamieniu by dorównać wzrostem żołnierzom. Ten kamień, z odbitymi śladami stóp, leży sobie wkopany w trawkę pod drzewem.
Ciekawostką są również rosnące przy uniwersytecie dwa drzewa Sumaúma (puchowiec pięciopręcikowy, drzewo kapokowe, ceiba pentandra (L.) Gaertn.), sprowadzone z Afryki: z dziwnymi acz niejadalnymi owocami. Kolejnymi ciekawostkami, tym razem ze względu na wystrój, były dwa kościoły: przykolegialny i katedra da Sé do Funchal, którą musieliśmy zdążyć obejrzeć tuż przed nabożeństwem. I z tego powodu obejrzeliśmy ją w tempie przyśpieszonym za to oprowadzeni przez zachrystiana, który wskazał nam również, z której strony najlepiej katedra wygląda z zewnątrz. Niestety i tym razem trafiliśmy na deszcz więc po drobnym namyśle (Erynia warknęła „czuję głód”) przeczekaliśmy ulewę w restauracji – snack-bar nie zachwycił nas ani smakiem ani atmosferą, ale było zjadliwie i sucho. I to był już ostatni przystanek, po nim prawie bezdeszczową trasą doszliśmy do hotelu zatrzymując się co najwyżej przy azulejos.
 

Podkład muzyczny: „Pequeno Fado - Monica Molina”
udostępniony przez archive.org