W ten dzień dzień szykowało nam się prawie 600km jazdy do Nemrut Dağı. Wbrew GPS-owi i Google map droga w kierunku Kayseri a później Malatyi w większości była bardzo zacna – przyzwoicie utrzymana dwupasmówka. W jednym miejscu nawigacja wybrała przeskok między dwupasmówkami o standardzie wiejskim-asfaltowym. Przy przecinaniu pasma górskiego przed Adıyamanem GPS stracił sygnał na kilkadziesiąt kilometrów i zastanawialiśmy się czy go odzyska. Tak to jest gdy “ostatnia deska ratunku” staje się jedynym urządzeniem sprawnym. Reszta markowych GPSów poszła się… Dziwne jest tylko, że markowej AutoMapie nie wystarczą (do startu) namiary na trzy satelity nawet 6 nie umożliwiało jej startu!
Jakoś jednak dojechaliśmy do Karadut, zameldowaliśmy się w Pensjonacie i w te pędy ruszyliśmy na Nemrut Dağı – mieliśmy do zrobienia 12km samochodem, 3km marszrutką i spacer kilkaset metrów po schodkach. A propos marszrutek: Turcy zamknęli drogę dojazdową pod parking przy starej zamkniętej kafeterii na wysokości nowej kafejki zwanej Muzeum Nemrut Dağı (z muzeum jest tam tylko nazwa i parę plakatów na ścianach). Od “Muzeum” można albo dojechać marszrutką (3TRL/os.) albo zapylać piechotą pod górę. Ze względów czasowych – zachód słońca – wybraliśmy marszrutkę i zadyszkę na ostrym podejściu pod szczyt (W. przesadza – tam było całkiem wygodnie: schodki…). Zdążyliśmy przed zachodem słońca obejrzeć rzeźby “zachodnie” i postanowiliśmy obejrzeć również rzeźby “wschodnie”, mimo że, jak sama nazwa wskazuje, powinno się je oglądać o wschodzie słońca – czekanie sobie odpuścimy. Na górze spory tłumek robił sobie sweetfocie a W. marudził coś na temat władz umysłowych zleceniodawcy wykonania tak wielkiej grupy (ładnych skądinąd) rzeźb na takim zadupiu i na dodatek na szczycie góry. Aby zbyt pięknie nie zakończył się ten dzień W. postanowił nie czekać w tłumie chętnych do zjeżdżania marszrutkami tylko ruszył ‘te 3km w dół’ spacerkiem. Erynia: głodna, spragniona i wściekła ruszyła takim tempem, że W. ledwie nadążał. Wściekłość (głód i pragnienie) znacznie się zmniejszyło gdy dotarliśmy do samochodu a następnie do “Muzeum” – zjedliśmy tam gözemle (tanie ale denne), wypiliśmy herbatę (wściekle drogą) i porozmawialiśmy z szefem sali o atrakcjach i ciekawostkach przy planowanej przez nas trasie – ponoć Göbekli Tepe jest w renowacji a przez to zamknięte (sprawdzimy). Zjazd po nocy wąską drogą nie jest dla W. wyzwaniem więc bez większych problemów zakwaterowaliśmy się w pensjonacie – ciepła woda była!