Wstawanie było trudne i na dodatek przerwane koniecznością zejścia na śniadanie (całkiem, całkiem). Po śniadaniu kontynuowaliśmy wstawanie, aż wreszcie około 10. poszliśmy na stare miasto. Po części czuliśmy się usprawiedliwieni, bo pogoda była „pod zdechłym Azorkiem” – lało. Zaczęliśmy spacer od zejścia do Open Wine – sklepu winiarskiego. Był w tym samym budynku co hotel. Trochę zawiodła nas odpowiedź kierowniczki, że sprzedawane są tu jedynie wina z Ameryki Południowej – właścicielem jest Chilijczyk. Po drobnym namyśle W. doszedł do wniosku, że wina wytrawne się nam kończą i… kupiliśmy sześciopak mieszany plus dodatki – oliwy i kawy (czeski sześciopak kupiliśmy później). Menedżerka potrafiąc bardzo ładnie opisać smaki win, i nie tylko, umiejętnie zachęciła nas do zakupów. W efekcie wychodzenie do miasta się trochę przeciągnęło, ale może to i dobrze, bo około 11. – dojściu do starego miasta i wypiciu po piwie – przestało padać, co umożliwiło nam wyjęcie aparatów z kabur i kontakt fotograficzny z zabytkami Ołomuńca. Na pierwszy ogień poszła, oglądana już wieczorem, Kolumna Trójcy Przenajświętszej („morowa”), pod patronatem UNESCO. W. musiał ją obejrzeć również „z tyłu” i ubawił się setnie wystawioną w oknie szczotką ryżową na kiju (tak się dawniej nazywała, teraz „włosie” ma plastikowe). Oczywiście zajrzeliśmy do informacji turystycznej – dwie starsze niewiasty dały nam mapkę, powiedziały „tam wszystko jest napisane” i z uśmiechem na ustach dały do zrozumienia, że „więcej informacji nie będzie”. Po mieście na liście UNESCO spodziewać by się można więcej. Nie pozostało nam więc nic więcej niż ruszyć w miasto podglądając trasę na dwóch mapach – ta otrzymana w hotelu była większa i dokładniejsza. Same stare miasto nie jest zbyt duże, tak że nie było problemem przejście go w miarę szybko. Zatrzymywały nas jedynie kościoły i dwa muzea: vlastivědné – wyśmienicie przygotowana część multimedialna, dla dzieci też – i archidiecezjalne. To ostatnie obejrzeliśmy już po odwiedzeniu katedry św.Vaclava – o ile z zewnątrz bryła była nawet interesująca – szczególnie, że na chwilę wyszło słońce, to środek nie powalał.
W ogóle (według W.) cały Ołomuniec jest „nudny i prawie martwy”. Może to wina praktycznego braku turystów (po sezonie), ale niby wszystko jest (lub będzie, po remoncie) ładne, niby się podoba, jest co pooglądać i oko ucieszyć, ale i tak W. zdania nie zmienił aż do wieczora gdy odwiedziliśmy, po kolei: nowootwartą winotekę (porażka, barman sprzedawał wypełnienie kieliszka) i Blues Rock Cafe. I tutaj W. zobaczył pierwsze oznaki życia. Niby ludzie normalnie jedli, pili i rozmawiali, ale czuło się tu energię (i 75dB). A jedzenie i picie było wyśmienite, no i kelnerki uśmiechnięte!