Przyszedł w końcu czas opuścić Budapeszt drogą przez mękę. Drogę przez mękę zafundowaliśmy sobie sami, zanadto zawierzając GPS-owi. Mimo godzin porannych, ok.10. poruszaliśmy się żółwim tempem – od świateł do świateł. O zielonej fali tutaj też nie słyszeli.
Mimo to o w miarę przyzwoitej porze dotarliśmy do Ostrzyhomia (węg. Esztergom) pierwszej stolicy Węgier i miejsca znaczącego w biografiach wielu węgierskich świętych.
Za encyklopedią:
Jedno z najstarszych miast na Węgrzech; zostało założone w roku 960 przez księcia Gejzę, który w miejscu dawnej rzymskiej strażnicy granicznej Strigonium ustanowił pierwszą stolicę Węgier. Miały tu miejsce chrzest i koronacja św. Stefana, a także narodziny świętej Kingi i jej siostry błogosławionej Jolanty. Ostrzyhom jest stolicą arcybiskupią prymasów Węgier. Nazywany jest także „węgierskim Watykanem”.
Trochę pobłądziliśmy trafiwszy na drogę do granicy słowackiej, ale nie ma tego złego… weszliśmy do bazyliki tylnym wejściem ścieżką przez krzaki (ach te schodki…), oglądając przy tym „podgrodzie” oraz imponujące skały i mury twierdzy. Bazylika, wraz z „oficynami” i „podgrodziem” sprawiła wrażenie miasta kościelnego, gdzie wszystko podporządkowane było „Bazylice”. Niemniej jednak, samemu obiektowi sakralnemu, jak i umiejscowionemu obok, dużo mniejszemu, obiektowi obronnemu (twierdzy) nie można było nic zarzucić. Obiekty przyzwoicie zagospodarowane, odnowione i udostępnione, z bardzo bogatym skarbcem i trochę „biedniejszymi” katakumbami warte były odwiedzenia i każdego wydanego forinta (wstęp do samej Bazyliki był wolny). Po maleńkiej przekąsce w pobliskiej restauracji Prímás Pince pojechaliśmy do Wyszehradu (węg. Visegrád) kolejnej stolicy Węgier.
Za encyklopedią:
Wysoki brzeg Dunaju predestynował to miejsce do zbudowania twierdzy. Tak też uczynili najpierw Rzymianie, później Słowianie — stąd nazwa „Wysoki Gród” czyli zamek na wzgórzu. Od XIIIw. budowami swych rezydencji na tym wzgórzu zajęli się już królowie Węgier. I trwało to aż do XVIw.
Miasteczko znaleźliśmy dość łatwo, więcej problemów sprawiło nam znalezienie drogi wjazdowej do twierdzy. Twierdza sprawia wrażenie niezdobytej i zrozumieliśmy dlaczego wielokrotnie do XVI w. była miejscem przechowywania insygniów władzy i miejscem pobytu królów. Panorama z twierdzy też potrafi zachwycić mimo, że Dunaj, po obfitych deszczach, trudno było nazwać „modrym”, piękny pozostał.

Dopiero po powrocie, wśród zdjęć Wyszegradu, znaleźliśmy jedno pokazujące budynek gimnazjum, zaprojektowany przez samego Imre Makovecza. Inne jego projekty znaleźliśmy już łatwiej {tutaj} – może kiedyś rzucą się jeszcze w oczy i obiektyw.