Zapadła więc szybka decyzja, że obejrzymy sobie Olimp z bliższej odległości, a przy okazji zwiedzimy kamienną wioskę Paleos Panteleimonas, która, według przewodnika, powinna się znajdować gdzieś w pobliżu. O ile z wyznaczeniem trasy przez GPS do Litochoro (baza wypadowa na Olimp) nie było problemu, o tyle system nie rozpoznawał nazwy Paleos Panteleimonas. Nieco zdumieni zajrzeliśmy do papierowej mapy przezornie zabranej z Polski i – wielkie nic. Wklepaliśmy w GPS grecką wersję nazwy wioski i… nadal wielkie nic. Wzruszyliśmy ramionami i by nie tracić więcej czasu ruszyliśmy do Litochoro. Po drodze, z daleka, rzucił nam się w oczy średniowieczny, wzniesiony przez krzyżowców zamek Platamonas. Postanowiliśmy więc nieco zboczyć z trasy i przyjrzeć mu się bliżej. Zamek z bliska nie zrobił na nas wielkiego wrażenia za to widoki z zamku były naprawdę piękne. W międzyczasie słoneczko się przeprosiło i czyniło swą powinność. Do Litochoro dotarliśmy nie bez problemów. Przy wjeździe do miasta zgłupiał GPS. Było tam sporo ulic jednokierunkowych, a ten kazał nam jeździć pod prąd. Daliśmy radę bez GPSa, ale pora zrobiła się raczej późnoobiadowa. Pokrzepieni jagnięciną w knajpie „z widokami”, zrezygnowaliśmy z jeszcze bliższego oglądania Olimpu, za to zaparliśmy się na Paleos Panteleimonas. Niedaleko knajpy znajdował się postój taksówek, a przy nim mapa regionu. Wzięliśmy taksówkarza za frak do mapy i pytamy gdzie jest Paleos Panteleimonas. Chłop pokazał palcem na mapie P.PANTELEIMONAS. Panie, ale to nie to! Nie wierząc chłopu, udaliśmy się do biura informacji turystycznej, gdzie przy greckiej mapie regionu pracownik potwierdził że „P.” to Paleos czyli stare Panteleimonas, w odróżnieniu od nowego czyli Neos Panteleimon, znajdującego się nieopodal. Pomimo nowych informacji, GPS nadal był wredny i nie chciał współpracować, dotarliśmy tam już o zmierzchu. Ale cośmy zobaczyli to nasze.
 
Jedyną wycieczką fakultatywną, którą zamierzaliśmy od samego początku wykupić, a która okazała się, dodatkowo, rekompensatą za straty… była wycieczka na wyspę Skiathos.
Erynię zawiało tam bo-tam-jej-jeszcze-nie-widzieli, a W. zacierał łapy na myśl o owocach opuncji – oczywiście się do tego nie przyznawał, tylko się uśmiechał pod nosem. Wstaliśmy wczesnym świtem, dowieziono nas autokarem do Achilleio, zamustrowaliśmy sie na statek wycieczkowy Kostasa Dimitriou i w drogę. Kostas znany jest na całym wybrzeżu (i nie tylko) z dobrej zabawy na statkach. A że chłop jest morowy to, lat temu parę, zakochała się w nim miss Holandii (inni mówią, że archeolog) i została „na dłużej”, czyniąc go szczęśliwym ojcem czwórki (my widzieliśmy trójkę) wyśmienitych dzieciaków i właścicielem statków wycieczkowych. No może nie uczyniła właścicielem, ale czego mężczyzna nie zrobi dla ukochanej kobiety! Droga trwająca parę godzin (w każdą stronę) umilana była muzyką, tańcami i Metaxą (szczególnie w drodze powrotnej) pitą wprost z butelki – przez kranik. Droga i wysepki były bardzo malownicze, szczegółów drogi i wyspy opisywać nie będę. Sami zobaczcie. Dodamy tylko, że na tej wyspie były kręcone niektóre sceny filmu – „Mamma mia”. Swoistą atrakcją jest jeden z najkrótszych pasów startowych Europy z samolotami lądującymi tuż znad zatoczki.
Zaraz po przycumowaniu na Skiathos W. zniknął. Wrócił po jakimś czasie z reklamówką pełną owoców opuncji. Łap już nie zacierał tylko się po nich drapał. Po zwiedzeniu miasta należało się posilić przed dalszą drogą. Wybraliśmy „portową” tawernę Stamatis. To co że pod turystów – nie zawiedliśmy się na niej, jedzenie było wyśmienite. Po obiedzie wróciliśmy na statek i popłynęliśmy na plażę Koukounaries, ponoć jedną z najpiękniejszych plaż świata. W tym roku plaża była wyjątkowo pusta – Anglicy i Niemcy nie dopisali. Erynia przyznała się bez bicia, że po takiej rekomendacji plaża ją rozczarowała. Po odjęciu infrastruktury i koloru wody niejedna polska plaża mogłaby śmiało konkurować z Koukounaries. Ponieważ nie chcieliśmy się gnieść w tłumie plażowiczów poszliśmy na spacer przez piękny las piniowy by w spokoju poleżeć z drugiej jego strony – w cieniu.
Wróciliśmy do Kokkino póżnym wieczorem, trochę bardziej weseli niż wyjeżdzaliśmy, mimo że (z Erynii) już Metaxa co nieco wywietrzała.
W. jak zwykle nie pił – nie lubi alkoholu.