Minął pierwszy tydzień pobytu we Włoszech, przyszedł więc czas przeprowadzki znad Adriatyku na „jońską” stronę obcasa, do San Pietro in Bevagna. Raptem kilkadziesiąt kilometrów, ale jazda wyładowanym po brzegi samochodem do najprzyjemniejszych nie należała. Ponieważ na miejsce dotarliśmy w miarę wcześnie to zdążyliśmy jeszcze zjeść małe co nieco w restauracji Solo Al Sud. W. musiał oczywiście rzucić się na smażone owoce morza – mieszanka była wyśmienita. Kwatera Sala Bianca trochę mniej. Jest to typowy wytwór kurortowy typu „macie wszystko, a jak się nie podoba to sp…adajcie”. Apartament składa się co prawda z dwóch sypialni, pokoju wspólnego z aneksem kuchennym i łazienki, ale usytuowane to wszystko jest tak, że nie ma żadnego przewiewu. I znowu, niby jest klimatyzacja, i nawet dmucha, ale nie chłodzi. Niby w kranie jest woda, ale nawet zarządzający sugeruje by jej nie używać do picia (jest lekko słona) i chodzić kilka metrów za ośrodek i nabierać wodę z hydrantu. Po przyjeździe zarządzający (właściciel jest w Turynie i zajmuje się głównie przepraszaniem przez telefon) zażyczył sobie dodatkowo po 10€ od osoby „na prześcieradła” (50€ za 3 prześcieradła – tyle było łóżek), a jak byśmy nie zrobili drobnej awantury, to spalibyśmy w prześcieradłach niedopranych po oliwce poprzednich turystów – jedno dostarczył nowe. Zupełnie poronionym pomysłem jest kuchenka elektryczna (nie indukcyjna) – w kuchni bez przewiewu. Na dodatek właściciel „wiedział, ale nie powiedział”, że jest uszkodzona i po dwóch dniach padła. Ale na balkonie jest roleta, na terenie jest basen i jest 750m do morza – drogą asfaltową.
Po rozładowaniu bambetli, znajomi poszli na plażę, a nas tradycyjnie wywiało. Z drogi rzuciliśmy okiem na Salinę dei Monaci przy Torre Colimena, ale różowych (ani żadnych innych) flamingów tam nie było. Później doczytaliśmy, że bywają: zimą i wczesną wiosną. Za to obejrzeliśmy dużo mew i poczuliśmy mnóstwo komarów. Nic to, przejechaliśmy dalej przez Avetranę, odnotowując w pamięci zamknięty sklep z częściami samochodowymi (pezzi di ricambio) – filtr powietrza zaczął domagać się wymiany. Kolejnym punktem programu, był szybki spacer w mieście sięgającym korzeniami starożytności – Mandurii. Z ciekawostek architektonicznych rzuciła nam się w oczy kalwaria w centrum miasta, przy kościele św.Franciszka. Jej budowa rozpoczęła się w 1839 r. gdy pięciu księży krzewiących kult pasyjny, wygłosiło w mieście kazanie z okazji Wielkiego Postu. Aby upamiętnić to wydarzenie, księża zaproponowali postawienie w mieście pięciu krzyży (każdemu po jednym), co też uczyniono na obecnym placu Vittorio Emanuele II. Jako że miejsce nie zostało uznane przez mieszkańców za wystarczająco godne kultu, miejscowy rzemieślnik Giuseppe Renato Greco, przez kolejnych czterdzieści lat tworzył kalwarię (w jego mniemaniu) z prawdziwego zdarzenia. Z ceramicznych i porcelanowych skorup (zbieranych po miejscowych domach), z muszli, kamyków, kawałków kryształów i luster tworzył sceny biblijne. Poza kalwarią, niechcący wyszło mu muzeum ceramiki pod gołym niebem, gdyż zdaniem specjalistów, kalwarię tworzy ceramika produkowana od XVI-XIX wieku z terenu całej Apulii, a nawet Neapolu. No cóż… de gustibus non est disputandum, ale przyznajemy, że czegoś takiego (według W. religijno-artystycznego koszmarku) nie widzieliśmy nigdzie indziej.
Dla odmiany z ciekawostek winnych, okolice słyną z wina Primitivo di Manduria (uprawiane od XVIII w.), a w mieście znajduje się nawet muzeum poświęcone temu szczepowi. Dla niewtajemniczonych, wiek później szczep został zawleczony za ocean do Kalifornii, gdzie nosi nazwę Zinfandel.
Wraz z nastaniem zmierzchu, dotarliśmy do miasteczka Oria, kolejnego, według Herodota, sięgającego czasów starożytnej Messapii.
To z kolei miasteczko szczyci się:

• normańskim zamkiem (zamkniętym z powodu remontu),
• katedrą (zamkniętą z powodu remontu), przy której jest taras z widokami na niżej położone dzielnice miasta,
• urokliwą starówką sięgającą miejskich bram, a w niej dzielnicą żydowską, gdzie do XV w. zamieszkiwała jedna z najstarszych społeczności żydowskich w Europie – nie dostrzegliśmy jakichś specjalnych różnic architektonicznych.

Trzeba przyznać – miasteczko ma swój nastrojowy klimat.