W końcu musieliśmy opuścić Bułgarię, ale nie bylibyśmy sobą gdybyśmy o coś nie zahaczyli po drodze.
I tak wylądowaliśmy w Kazanłyku – stolicy Doliny Róż i Doliny Trackich Królów. Po drodze spotkaliśmy się z jedynymi w trasie wypadkami. Jeden, czołowy, jakby na skrzyżowaniu, oba wozy chciały skręcić w lewo i zrobiły to szybko, i stanowczo spotykając się na środku. Drugi znacznie groźniejszy. Nawet nie wiemy kto z kim i jak. Policja kazała szybko przejeżdzać mimo i przez to nawet nie zdążyliśmy zrobić zdjęć slamsów pobudowanych z suszonej na słońcu cegły. Nie będziemy opisywać samego miasta, bo nie mieliśmy czasu na dłuższe zwiedzanie. Zaczęliśmy od muzeum „Iskra” – tam znajduje się spora część artefaktów z grobowców trackich i wykopalisk Seuthopolis. Niestety, nie można tam robić zdjęć -, a szkoda. Następnie udaliśmy się do Muzeum Róż gdzie, między innymi, zgromadzona jest stara „aparatura” i tu W. znowu poczuł się jak w zawodowym raju i zaczęło go nosić… Zaczął zadawać podejrzanie dużo pytań dotyczących technologii pozyskiwania olejku różanego. Gdy w odpowiedzi usłyszał hasło „destylacja z parą wodną” szeroko się uśmiechnął. Erynia już wiedziała co oznacza TEN uśmiech… Poza tym, jedna z przewodniczek biegle mówiła po francusku i tu Erynia miałam frajdę. Dziwnym trafem róża damasceńska pachnie dość podobnie do naszej poczciwej rosa rugosa, nie znali jej jednak. Dowiedzieliśmy się też, między innymi, że oryginalny olejek kosztuje 6000€/kg, a to co jest sprzedawane na wybrzeżu turystom jest albo olejkiem sztucznym, albo roztworem 0,05%. Po zwiedzaniu pojechaliśmy na Szipkę by po drodze pooglądać kurhany, z których artefakty widzieliśmy już w muzeum „Iskra”. Otwarty był tylko jeden, będący grobowcem trackiego króla, którego złotą maskę pośmiertną (kopię) oglądaliśmy w muzeum. Niestety w tym kurhanie obowiązywał zakaz fotografowania wnętrza. Po jego obejrzeniu – był znacznie mniejszy od tego w Pomorie, zaczęliśmy się zastanawiać czy sprytni Bułgarzy nie zbudowali sobie kurhanu w Pomorie kilka lat temu i nie zarabiają na nim: w roku 100 000 ludzi * 2 Lewa, a jako koszty – jeden cieć i Toi-Toi-ka.
Po obejrzeniu kurhanu ruszyliśmy w dalszą drogę i wylądowaliśmy w Szipce. Tam znajduje się piękna cerkiew wotywna zbudowana w 1902 roku przez Rosjan, dla upamiętnienia ofiar wojny rosyjsko-tureckiej. Na marmurowych tablicach z nazwiskami poległych można się doszukać wielu polskich nazwisk pisanych, rzecz jasna, cyrylicą. Znacznie większą frajdę Erynia sprawiła W. rzutem oka na menu w bufecie przycerkiewnym. KEBABCZE!!! Przedostatnia z potraw, której brakowało mu w Bułgarii. Ostatnią był kaszkawał – ser – bywał w sałatkach, nie było go w sklepach, a jak był to „Made in Germany”. Znaleźliśmy go dopiero w Rumunii. Barman wytłumaczył czym się różnią kebabcze od kiufte (te drugie oprócz mięsa mają w środku jeszcze tłuszcz). Powiedział również, że mięso jest na pewno świeże, bo bierze je od znajomego, a jak by było niedobre „to siekierą”. Jednym minusem tych kebabcze było to, że były z wieprzowiny, 30 lat temu były wyłącznie baranie!!! Kebabcze były po 1Lewa za sztukę, zjedliśmy więc po 5 sztuk i lżejsi na duszy, a ciężcy trochę niżej pojechaliśmy w kierunku Ruse. Dotarliśmy tam około 22., minęliśmy kolejkę TIRów i w 5 minut przelecieliśmy granicę, wliczając w to przejazd przez most nad Dunajem (niestety było już ciemno). Trochę więcej trwało tankowanie i zakup roviniety (6min).