Mieszkając w gminie Wleń, wypadało chociaż rzucić okiem na tutejsze atrakcje. Zanim jednak dotarliśmy do Wlenia, w samej Przeździedzy mieliśmy okazję obejrzenia pałacu. Został on kupiony przez mieszkańca Niemiec, który co prawda nie wie (do końca) co chciałby z nim zrobić, ale chce być właścicielem pałacu – i akurat to jedno mu się udaje.
W samym Wleniu zaczęliśmy od okolicy Góry Zamkowej, gdzie przemiły Belg (poznaliśmy Pana) zakupił barokowy pałac z przyległościami, należący niegdyś do rodu Zedlitzów, i urządził tam hotel. Żeby nie było zbyt pięknie, na razie odnowiony jest sam pałac i parę budynków. Jeden z nich zamieniono na dom gościnny. Przyległości (zabudowania gospodarcze, pozostałości parku) czekają na swoją kolej. Oby właścicielowi wystarczyło zdrowia, chęci i środków. W pałacu można skorzystać z kawiarni, co jest opłacalne, biorąc pod uwagę zarówno smaczne ciasta jak i fakt, że dla gości parking jest bezpłatny…
Ścieżka (szlak) w lesie, obok pałacu, prowadzi dalej na Górę Zamkową, obok zamkniętego (a jakże) kościółka św. Jadwigi Śląskiej, a następnie do ruin średniowiecznego zamku Lenno. Na miejscu kupiliśmy bilety, dostaliśmy w łapę zalaminowany plan wraz z opisem sytuacyjnym i hulaj dusza. Same ruiny nie były jakieś nadzwyczajne, choć dobrze utrzymane, za to zdecydowanie warto było wejść na wieżę zamkową, po TE widoki. Ponapawani po uszy, zjechaliśmy do miasta, gdzie zachwyt ciut sklęsł nam był na rozkopanym do imentu Rynku. Na zachwyty przyjdzie może czas po remoncie. Kościół parafialny św.Mikołaja Biskupa był raczej nowy (neogotycki z XIX w.) choć parafia korzeniami sięga dużo wcześniej, bo wieku XIII. Jednak powódź i pożar w wieku XVIII zrobiły swoje. Ostatnia z niszczycielskich powodzi zdarzyła się w 1997 r.
Nie mogliśmy sobie także odpuścić najwyższej zapory kamiennej w Polsce, szczęśliwym trafem leżącej w Pilchowicach w pobliżu Wlenia. Zbudowana w latach 1904 – 1912, rzecz jasna przez Niemców, uroczyście otwarta została przez cesarza Wilhelma II. Elektrownia przy zaporze wciąż działa, podobno przy odrobienie szczęścia i inwencji można ją zwiedzić. Tym razem nie próbowaliśmy. Wzdłuż jeziora prowadzą trasy dla łazików. W sezonie – miodzio, poza sezonem – dla pasjonatów.