Tym razem o wyborze trasy zdecydował deszcz (zapowiadany od początku tygodnia) oraz kolega P., który zaproponował sztolnię w górach Sowich. Po doprecyzowaniu wyszło, że chodzi o Włodarza – największą sztolnię kompleksu Riese. Erynia od razu pomyślała o ostatnio czytanej książce Projekt Riese; Remigiusza Mroza i zadecydowała „czemu nie” i pojechaliśmy.
Jako że padał deszcz, na podobny pomysł zwiedzania „pod dachem” wpadło wielu turystów, tak że nasza grupa, wchodząca do sztolni, była ponadwymiarowa. Nie przeszkodziło to wszakże przewodnikowi w snuciu ciekawych opowieści na temat kompleksu. Choć mówi się o tworzeniu Riese od 1943 r., po załamaniu się frontu na łuku kurskim, to pierwsze prace prowadzono tu już wcześniej.
Nie wiadomo za to jaki był cel tej wielkiej budowy. Ponieważ formalnych informacji po wojnie zostało niewiele, a co się dało wywieźć, wywieźli Rosjanie, powstało wiele mniej lub bardziej fantastycznych teorii, począwszy od wielkiego schronu Hitlera ze 100 tys. podziemnym miastem, mającym być zamieszkanym przez partyjnych oficjeli, ich rodziny, wojsko oraz naukowców od wymyślania olejnych śmiercionośnych broni, przez miejsce na fabryki powyższych, w tym na słynne die Glocke mające nawet przenosić w czasie, czy nawet broń antygrawitacyjną. Ile z tego jest prawdą, nie wiadomo, ale przynajmniej parę osób ma zajęcie i dobrze się bawi.
Przewodnik opisywał nam strukturę sztolni, sposób jej drążenia, losy niewolników drążących sztolnie i zachowania nadzorców. Wspominał również o wielkości nakładów materiałowych budowy i próbach odnalezienia korytarzy, które „gdzieś tu powinny być”. Prowadził nas przez wilgotne, błotniste korytarze, które były jeszcze nie dokończone. Przepłynęliśmy również łódką przez korytarz zalany wodą – W. oczywiście musiał co nieco pokręcić i trochę wydłużyć trasę, ale to u niego normalne – nic nie może być zbyt proste. Szkoda że nie było tak pokręcone jak w książce.
W ramach biletu pakietowego było również, leżące parę kilometrów od Włodarza Muzeum Techniki Militarnej Riese-Mölke w Ludwikowicach na terenie dawnej kopalni węgla i elektrowni. Co do militariów, były one tanio (czyli w cenie złomu) zakupione z demobilu, co przyznał przewodnik, największe wrażenie robił betonowy szkielet niby pod chłodnię, a wedle niektórych pod die Glocke (bezzałogowe samoloty o sferycznym kształcie napędzane urządzeniem o kryptonimie „Dzwon”). Elektrownia działała nawet do lat 60′, w których to uruchomiono konkurencję w Turowie. Obecnie nie ma po niej prawie śladu, o co „zadbali” lokalni mieszkańcy. Samo muzeum w środku wyglądało na bunkier z długimi korytarzami, w których wywieszono tablice z wielojęzycznymi informacjami na temat niemieckiej broni z czasów II wojny światowej. Sam przewodnik, jakkolwiek pasjonat, niby opowiadał o przed (i) wojennej gospodarce regionu, ale robił to tak jakbyśmy już wszystko znali, wszędzie byli i znali wszystkich eksploratorów historycznych działających w tym regionie. Na dodatek opowiadał tak chaotycznie, tak że niewiele z tego wynieśliśmy. Wciągnęliśmy za to wojskową grochówkę z kuchni polowej przy muzeum.
Po drodze zachwyciły nas łąki bogate w kolorowe łubiny. I był to piękny bonus.