Dzień równonocy wiosennej należało spędzić w odpowiednim miejscu. A. i A. zaordynowali wycieczkę do kamiennych kręgów w Węsiorach. Już kiedyś tam byliśmy, ale dobrze by było zobaczyć to miejsce w zimowej odsłonie. Po drodze rzuciła nam się w oczy Rynna Sulęczyńska i krótka osiemsetmetrowa ścieżka dydaktyczna biegnie wzdłuż przełomowego odcinka Słupi, na zachód od Sulęczyna. Fragment rzeki był o tyle ciekawy, że wyglądał prawie jak rzeka górska (jej dno jest usiane kamieniami), a jest tam szlak kajakowy. Trzeba by latem wypróbować… (o ile będzie w nim woda). Po obejrzeniu filmiku, Erynia „z pewną taką nieśmiałością” zastanawiać się zaczęła nad rezygnacją z tego odcinka spływu. Doczytaliśmy później, że te kamulce w korycie Słupi są proweniencji polodowcowej, z pokładów morenowych – jak prawie wszystko w okolicy.
Chwilę później, i parę kilometrów dalej, dojechaliśmy do gruntowego parkingu przy lesie, skąd czekało nas 500 m spacerku do samego kręgu, a właściwie kilku kręgów oraz kurhanów. Można by napisać o kręgach znacznie więcej, ale zrobili to już znacznie mądrzejsi od nas. My co najwyżej możemy opisać swoje doznania. Mimo nastroju śnieżno-zimowego wolimy jednak bardziej zielone okresy. Nie zawiodły nas jednak odczucia mocy, chociaż według W. tylko w jednym miejscu, przy kręgu zasypanym w całości kamieniami, można było ją wyczuć, za to sporą. Po odpowiednim naenergetyzowaniu się (Ania i W.), przeszliśmy się do częściowo zamarzniętego jeziora. Po drodze minęliśmy przy ścieżce grono młodych, głośnych ludzi w patriotycznej odzieży z orłami, popijających wódkę z gwinta na zmianę z piwem z puszki. W. stwierdził, że niektórzy ludzie nawet nie wiedzą, że jest im źle.
Przy samym brzegu jeziora trafiliśmy za to na dużo przyjemniejszy widok, ludzi w kółeczku tańczących przy ognisku, przy dźwięku „indiańskiego” bębenka.
Niech ktoś nam powie, że w lesie jest cisza…