W. poczuł się jak w normalny dzień roboczy, no może niezupełnie, bo w dzień roboczy po pobudce przed piątą jest śniadanie – a tutaj, o prawie gołym pysku trzeba było Erynię wywieźć na punkt widokowy z którego miało być widać startujące przed świtem balony (wschód słońca 6:04, opóźniony trochę przez góry). Z lotu balonem zrezygnowaliśmy nie tylko z powodów finansowych, ale widoku prawie setki startujących balonów Erynia nie mogła ani sobie ani W. odpuścić. I nie odpuściła, i dobrze! Pooglądaliśmy balony, Czerwoną Dolinę (Red Valley) i wschód słońca (to drugie – mało czerwone bo przed świtem, a to trzecie mało spektakularne bo słońce po prostu wylazło z za górki i zaczęło grzać). No to jak obejrzeli to pojechali na śniadanie. Po śniadaniu przyszedł czas na pozostałe punkty widokowe, i nie tylko. Na pierwszy ogień poszła „twierdza” Ortahisar. Twierdza to za dużo powiedziane, po prostu najwyższy ostaniec z dziurami w mieście. Na dodatek się sypie tak że dostęp był jedynie 1/3 (może 1/2) wysokości, ale i tak włażenie po drabino-schodkach dawało odczuć specyfikę życia w tym miejscu. Przed twierdzą zostaliśmy „wrobieni” po turecku w zakupy po raz pierwszy tego dnia. Jak? to proste: po pierwsze sprzedawca daje do spróbowania wszystko… i jeszcze więcej; po drugie na tabliczce wypisana była cena w € – co nie rzucało się zbytnio do oczu w efekcie kupiliśmy trochę dużo w cenie trochę większej niż żeśmy myśleli (bo przelicznik był około 4x). Trochę zabolało, ale i tak było warto, zapłaciliśmy za dobry towar i frycowe. Obok samej twierdzy napotkaliśmy piwnicę z winami tureckimi, jednak ze względu na wczesną porę i dalsze plany, z degustacji musieliśmy zrezygnować.
Kolejnym punktem trasy miało być Göreme z jego muzeum na świeżym powietrzu, ale oczywiście W. musiał skręcić w bok gdzie obejrzeliśmy kościół w skale (Karanlık Kilise) i porozmawialiśmy z bardzo miłym Turkiem – przypuszczalnie chciał nas zaprosić na posiłek (oczywiście płatny), ale i tak było miło. Oprócz kościoła, po drobnym spacerze ścieżką wąską, a szutrową mogliśmy obejrzeć kolejną kapadocką dolinę, w tym rejon muzealny z zewnątrz. Parę chwil później obejrzeliśmy skansen i od wewnątrz. Już przy wejściu Erynia zaczęła odczuwać swojego „Aspergera” dziki tłum dzikich ludzi przechodzących przez bramki do wykrywania metalu (W. musiał oddać w depozyt scyzoryk), a następnie przez bramki biletowe doprowadził do tego, że W. musiał ją zapewniać, że „to tylko ten jeden raz i trzeba…” i weszliśmy za całe 30TRY od sztuki. Fakt było co pooglądać, ale tłum strzelający „słit-focie” potrafił wkurzać szczególnie w wąskich przejściach lub na stromych wąskich schodkach. Żeby było jeszcze bardziej drażniąco za wejście do największej atrakcji – Czarnego Kościoła – trzeba było zapłacić ekstra 10TRY. A zarówno w tym jak i innych zwiedzanych kościołach prymitywni fanatycy religijni zniszczyli freski, gdzie mogli dosięgnąć, wydłubując postaciom oczy lub niszcząc całe twarze. Nie przeszkadzało to wprowadzeniu zakazu fotografowania – całkowitego, nawet bez flesza (to jesteśmy w stanie zrozumieć bo „słit-fotujące” bydło nie wie nawet, że można wyłączyć flesz w aparacie telefonu i fleszuje nawet w pełnym słońcu – bezpieczniej jest więc zabronić wszystkiego). Po przejściu całej trasy zgodnie stwierdziliśmy „nigdy więcej” i ruszyliśmy do Göreme. Tutaj trochę powłóczyliśmy się po centrum miasta, zjedliśmy wyśmienity obiad w Old Cappadocia Cafe & Restaurant, obejrzeliśmy wielki sklep z dywanami, były ich setki, oraz o duży włos Erynia nie przeszła by na islam – W. zostawił ją na chwil parę pod meczetem, a już imam zaczął ją obrabiać. Na szczęście Erynia jest w kwestiach religijnych dosyć specyficzna, a i W. wrócił w porę by zawieść ją do Doliny Miłości – właściwie bardziej seksu, ale niech im będzie – cała dolina usłana jest stojącymi fallusami. Gdyby nie „a mnie to się wszystko z dupą kojarzy” można by, równie dobrze powiedzieć, że to są grzyby, ale niech im będzie. Fakt faktem, dolinka dolinką, a widoki widokami! Ponieważ dzień zaczął się już chylić ku końcowi ruszyliśmy w miarę szybko do Çavuşin. Stara część miasta ucierpiała w czasie trzęsienia ziemi w roku 1963, kiedy to zawaliła się znaczna część miasta wykutego w skałach, ale nie przeszkadza to ani budować hoteli częściowo w skałach ani robić biznesu w zaadoptowanych pomieszczeniach. W jednym z takich biznesów daliśmy się zrobić „po turecku” po raz drugi. Miły sprzedawca zaprosił nas na bezpłatne oglądanie sklepu – ceramika (w tym obrazy) i biżuteria. Ponieważ nie byliśmy zainteresowani zakupami, a nieopatrznie zapytaliśmy się o drogę do kościoła w skałach – kierunek na tabliczce był przybliżony – sprzedawca zaprowadził nas do samego kościoła rozmawiając z nami mile o wszystkim. Po tym „oprowadzaniu” aż głupio było czegoś nie kupić. Gdy spytaliśmy się o szacunkowe ceny pojawił się brat sprzedawcy i zaczęliśmy być urabiani na cacy. W. postanowił kupić do domu obrazek ceramiczny z tureckimi tulipanami, ale Mehmet kontynuował rozpoczęte przez brata zachwalanie biżuterii z sułtanitem – kamieniem zmieniającym barwę w zależności od typu oświetlającego go światła. W. miał i tak ochotę kupić coś Erynii w Turcji więc bez specjalnego oporu dał się „obrobić” – problem w tym, że oryginalny sułtanit kosztuje znacznie więcej niż W. zapłacił, a i kamień zmienia kolor na odwrót (zielony w świetle sztucznym). Nieważne – kamień jest kamień i na dodatek ładnie oszlifowany więc wilk jest syty i owce szczęśliwe. Co ten upał robi z ludźmi…
Po zwiedzaniu i zakupach – obrazek też został kupiony – zeszliśmy niżej gdzie inny wcześniej zaczepiający nas sprzedawca sprzedał nam melasę z granatów – Erynia wytargowała zniżkę (a i tak przepłaciliśmy kilka razy – i to była trzecia „turecka obróbka”). Droga w słońcu była wyczerpująca nawet dla W. postanowił więc napoić nas świeżo wyciskanym sokiem z granatów. Był to już drugi soczek dzisiaj, ten zawierał jednak więcej witaminy C niż poprzedni, Erynię wykręcało, ale pragnienie gasiło (cena 10TRY za kubek 200ml) – no i czego się nie robi dla zdrowia!
Zdrowie zdrowiem, ale kolacja kolacją ruszyliśmy z kopyta i padł GPS. Wymieniliśmy na zapasowy (gorszy) i dopiero zaczęły się schody.
Nic to, dotarliśmy jakoś do kolejnego punktu widokowego w którego pobliżu, na tle pięknych skałek zdjęcia robili ludzie ubrani w narodowe stroje gruzińskie – a przynajmniej tak nam się na początku zdawało. Spytaliśmy i dowiedzieliśmy się, że są to stroje narodowe z regionu Kaukazji leżącego w tureckiej części Kaukazu Małego. Stroje były urocze, fotograf ustawiał fotografowanych w pozach tanecznych, pozwolono W. także fotografować więc też parę zdjęć zrobił.
(Nigdzie nie znaliśmy opisu tego regionu, chociaż może jest to wina tłumaczenia. Potraktowaliśmy to jak nazwę regionu, a wygląda na to, że jest to Kaukaz po turecku – Kafkasya)